To ποδόσφαιρο όταν δεν παρεμβαίνει καθοριστικά ο διαιτητής, δεν μιλάω για ανθρώπινα λάθη που γίνονται ...εκτός Ελλάδος, είναι δίκαιο άθλημα. Έτσι παρότι η Αργεντινή έκανε τη μακράν καλύτερη εμφάνισή της στο τουρνουά στον τελικό και είχε στο 90λεπτο τρεις σπουδαίες ευκαιρίες, του Ιγκουαίν ΤΕΡΑΣΤΙΑ, έναντι μίας κι αυτής από κόρνερ της Γερμανίας, και είχε άλλη μία μεγάλη στην παράταση όπως και η Γερμανία πριν το γκολ, έχασε δίκαια. Εχασε δίκαια γιατί ο Γκέτσε ήταν μάγκας εκεί που ο Ιγκουαίν και ο Παλάσιο δεν ήταν. Απλά τα πράγματα. Δεν βάζω στην ίδια μοίρα τις δύο φάσεις του Μέσι και ιδίως το πλασέ στο δεύτερο ημίχρονο γιατί το έκανε όπως έπρεπε αλλά η μπάλα δεν μπήκε. Δεν το έχασε από τον φόβο της ευθύνης όπως οι άλλοι δύο. Το ίδιο θα έλεγα κι αν το σουτ του Γκέτσε πήγαινε δοκάρι ή άουτ. Βέβαια ο Γερμανός είναι πιο μάγκας κι από τον Μέσι κι από όλους γιατί πέτυχε το γκολ που ονειρεύονται δισεκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο που τρέχουν πίσω από μία μπάλα. Ενα πέπλο λάμψης θα τον συνοδεύει πάντα.
Μπορεί σαν φανατικός οπαδός της Αργεντινής να "πέθανα" αλλά ήταν ένας φανταστικός τελικός. Κι ας μην είχε πολλές φάσεις, ας μην είχε γκολ και θέαμα. Δυο ομάδες που κατέθεσαν στο γήπεδο ότι καλύτερο είχαν, μια σκληρή μάχη, ένας πόλεμος στον οποίο η νίκη πήγαινε πότε από εδώ πότε από εκεί. Δύο ομάδες με, συγχωρέστε μου την έκφραση, αρχίδια που τίμησαν τα χρώματα τους. Ο Μασκεράνο κι ο Ρόχο εκπροσωπούσαν πιο αντιπροσωπευτικά την ψυχή της Αργεντινής και από την άλλη πλευρά ο Σβανστάιγκερ έτρωγε ξύλο και για τους συμπαίκτες του. Και στο τέλος όπως έκανε σε όλους τους αγώνες, πήγε πάλι πρώτος με τσακισμένα πόδια και ματωμένο πρόσωπο να δώσει συγχαρητήρια και να παρηγορήσει τους αντιπάλους. Μπορεί να εκπροσωπεί το ποδόσφαιρο που μισώ αλλά είναι μεγάλο παλικάρι και αξίζει τον σεβασμό. Είναι μάγκας εκτός από παγκόσμιος πρωταθλητής.
Για το μεγάλο θέμα η άποψη μου είναι πως ο Μέσι ακόμη κι αν έβαζε χθες το γκολ και κέρδιζε η Αργεντινή το κύπελλο πάλι δεν θα ξεπερνούσε τον Μαραντόνα. Ο Μέσι είναι ένας φανταστικός ποδοσφαιριστής, που χαίρεσαι να τον βλέπεις να παίζει ποδόσφαιρο. Οπως και τον Κριστιάνο Ρονάλντο, όπως τον Ζιντάν και τον Ρονάλντο πιο πριν. Οπως τον Πελέ και τον Κρόιφ οι παλιοί. Ο Μαραντόνα δεν είναι απλά ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που είδε η γη. Είναι ιδεολογία. Εχει ορκισμένους εχθρούς και ταλιμπάν οπαδούς που ό,τι και να κάνει είναι μαζί του, 20 χρόνια ΜΕΤΑ από τη μέρα που έκοψε το ποδόσφαιρο. Όπως είχε πει ένας νάνος οπαδός της Νάπολι σε ένα από τα εκατοντάδες ντοκιμαντέρ που έχουν γίνει για τον Ντιέγκο "τον περιμένουμε να έρθει όπως είναι χοντρός και να κάτσει με μια καρέκλα στο κέντρο του γηπέδου για να ...ξαναπάρουμε το πρωτάθλημα".
100% bonus μέχρι 100 €