Το φετινό πλάνο του Παναθηναϊκού για να έχει πιθανότητες να πετύχει θα πρέπει να στηριχθεί, να περιβληθεί με εμπιστοσύνη και υπομονή, να του δοθεί χρόνος για να πετύχει ή να μην πετύχει. Να κριθεί στην διετία και όχι στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται να κρίνεις αν ένας προπονητής κάνει ή δεν κάνει σε 360 αγωνιστικά λεπτά, σε μία ομάδα, η οποία επέλεξε να διαλύσει το περυσινό σούπερ αποτυχημένο ρόστερ, να επενδύσει στα παιδιά της ακαδημίας και να τα πλαισιώσει με ποδοσφαιριστές που βάσει βιογραφικού θα μπορούν να κάνουν την διαφορά.
Το ξεκίνημα του «τριφυλλιού» στο πρωτάθλημα είναι αρνητικό. Μία νίκη στη πρεμιέρα, μία ήττα και δύο σερί ισοπαλίες. Θα μπορούσε , προφανώς, να ήταν πολύ καλύτερο εάν το παζλ των μεταγραφών είχε ολοκληρωθεί πιο σύντομα αλλά όπου φτωχός και η μοίρα του. Σε ένα περιβάλλον, λοιπόν, που καμία επαφή δεν έχει με την ποδοσφαιρική παιδεία, ήταν λογικό να προκύψει η συζήτηση για αντικατάσταση του Γιάννη Αναστασίου. Ενός προπονητή που βρίσκεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού εδώ και τέσσερις μήνες για τέσσερις αγωνιστικές, που δουλεύει, που κάνει σωστά και λάθη. Δεν είναι... μάγος, δεν βρέθηκε σε αυτό τον πάγκο επειδή έτσι το γούσταρε και το αποφάσισε ένα ωραίο πρωί. Κάποιον τον έπελεξαν, κάποιοι διάλεξαν ότι αυτός είναι ο καταλληλότερος να «χτίσει» μια νέα ομάδα από το μηδέν. Άρα εκείνοι θα έχουν και το συν ή το πλην για την συγκεκριμένη απόφαση.
Το ζήτημα είναι πως αν ο Γιάννης Αλαφούζος αποφασίσει σε μία, δύο ή τρεις αγωνιστικές να τον αλλάξει πέφτοντας «θύμα» της όποιας πίεσης θα ασκείται, ο Παναθηναϊκός θα έχει κάνει ένα τεράστιο ρεκόρ. Ένα ρεκόρ που θα αποδείξει την γενικότερη τρέλα που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ποιο θα είναι αυτό; Οι έξι διαφορετικοί προπονητές(Φερέιρα, Ρότσα, Φάμπρι, Βονόρτας, Αναστασίου, Χ) σε διάστημα 12 μηνών! Δηλαδή, ένας προπονητής ανά δύο μήνες. Ποσοστό που παραπέμπει σε πρωτάθλημα αφρικανικής χώρας και όχι σε μία-υποτίθεται- προηγμένη ποδοσφαιρικά κοινωνία.
Σε αυτή την φάση, φαίνεται πως η διοίκηση του «τριφυλλιού» δεν παρεκκλίνει ούτε εκατοστό από το αρχικό πλάνο και στηρίζει τον Αναστασίου. Το χειρότερο, όμως, είναι πως με ένα αρνητικό αποτέλεσμα ακόμη, για παράδειγμα με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο, κανείς δεν ξέρει εάν αυτή η στήριξη θα παραμείνει ή θα την πάρει ο... αέρας. Όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές σε όλες τις ελληνικές ομάδες. Όχι μόνο στον Παναθηναϊκό.
Η κριτική μόνο καλό τους κάνει
Κανείς δεν περίμενε από τον φετινό Παναθηναϊκό να «χτυπήσει» το πρωτάθλημα, να παίζει μπαλάρα σε κάθε ματς και να μοιράζει πεντάρες. Εννοείται πως χωρίς στήριξη από ολόκληρο τον παναθηναϊκό οργανισμό, αυτό το πλάνο δεν έχει μέλλον. Άλλο στήριξη, όμως, και άλλο παντελής απουσία ευθυνών όταν δεν υπάρχει το πάθος, η διάθεση και η νοοτροπία μεγάλης ομάδας. Μπορεί να μιλάμε για αρκετά πιτσιρίκια σε αυτή την ομάδα αλλά κανείς δεν θα γίνει καλύτερος εάν του λες «μπράβο» ενώ δεν έχει τα έχει δώσει όλα μέσα στο γήπεδο. Είναι σαν τον πατέρα με το παιδί. Όταν το παιδί κάνει ένα λάθος, θα του πεις μπράβο; Όχι. Θα το... μαλώσεις για να μάθει από το λάθος του και να μην το ξανακάνει.
Για αυτό άπαντες θα πρέπει να καταλάβουν πως η κριτική μόνο καλό θα κάνει. Η υγιής κριτική και όχι η ισοπέδωση και η ανθρωποφαγία. Συνηθώς απαιτήσεις υπάρχουν από τους ικανούς και όχι για τους ανίκανους. Για αυτό και η κριτική για παράδειγμα στον Στέφανο Καπίνο είναι «σκληρή», για αυτό και όλοι έχουν να λένε για τον Ζέκα που δεν βλέπεται. Εάν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις. Ο Παναθηναϊκός μέχρι στιγμής παθαίνει. Gazzeta.gr
100% bonus μέχρι 100 €